آمادگی کشورهای حوزه اقیانوس آرام برای مقابله با سونامی

سونامه مجموعه امواجی است که بواسطه حوادث غیر طبیعی ایجاد می‌شود. دانشمندان زمین لرزه‌ها را مسئول 90% از تمام سونامی‌ها می‌دانند. علل دیگر ممکن است لغزش زمین یا فوران آتشفشانهای زیر آب باشد. بزرگترین سونامی در تاریخ معاصر، جنوب شرقی آسیا را در 26 دسامبر 2004 درنوردید. زمین لرزه‌ای به بزرگی 4ر9 ریشتر در سواحل سومترا از کشور اندونزی رخ داد. در نزدیکی ناحیه‎‌ای که زلزله رخ داده بود سونامی شکل گرفت و به تمام جهات گسترش یافت. ظرف چند ساعت این سونامی 11 کشور واقع در این منطقه را مورد هدف قرار داده و جان بیش از 250000 نفر را گرفت.
پس از سونامی قاتل 2004 کشورهای سرتاسر جهان به این توافق رسیدند که بایستی جهت محافظت از خود در برابر چنین امواج ویرانگری تدابیری بیندیشند. برخی کشورها مانند ژاپن از پیش خود را مجهز به سیستمهای هشدار ساخته بود به این دلیل که کشوری زلزله خیز بوده و صدها سونامی در دهه‌های گذشته در این کشور به وقوع پیوسته بود.
در سال 1960 سازمان ملل، کمیسیون اقیانوسی چند دولتی را به راه انداخت. این کمیسیون دارای سیستم‌های هشدار در بسیاری از مناطق بوده بطوریکه اطلاعات را به کشورهای اطراف منتقل می‌کنند.
اندونزی پس از سونامی 2004 شروع به کار بر روی سیستم هشدار متعلق به خود کرد. با کمک دولت آلمان، به منظور مقابله با امواج خطرناک، پروژه‌ای راه اندازی شد. این سیستم هشدار جدید دارای برنامه کامپیوتری است که چگونگی رفتار امواج سونامی را مورد بررسی قرار می‌دهد. این نرم افزار همچنین محل وقوع زمین لرزه و میزان بزرگی آن را نشان می‌دهد. به منظور نجات جان هرچه بیشتر افراد این سیستم اطلاعات خود را در عرض چند دقیقه به سایر ایستگاه‌ها انتقال می‌دهد.
گرچه حدود 60% از تمام سونامی‌ها در منطقه اقیانوس آرام رخ داده‌اند اما این امواج کشنده می‌توانند در امتداد اقیانوس اطلس نیز گسترش یابند. در ژانویه 2007 کانادا برنامه‌های حفاظتی خود را افزایش داد. این کشور سیستم هشداری را معرفی نمود که مناطقی از اقیانوس اطلس که احتمال وقوع سونامی در آنها می‌رود را مورد مطالعه قرار می‌دهد.